Wanneer ik de ziekenhuiskamer van de afdeling Hartzorg opkom, zie ik je als een klein bolletje in bed liggen. Ik kom je ophalen, je mag weer mee naar huis. Ik maak je wakker en na even wennen aan het licht, krijg ik een flauw lachje. Ik ken u wel toch? Ja, ik ben uw mentor…… u ligt in het ziekenhuis. Oja, ik ken u, u zorgt voor mij. Langzaam  kleed ik hem aan, moet zelf even nadenken over de volgorde van aankleden, en zeg dit ook. Mijn client lacht, als ik zijn schoenen niet aan krijg. Als alles op zijn plek zit,op naar de auto. In de auto laat ik het raam een stuk open om hem even te laten genieten van de zon die rijkelijk schijnt. Ga ik naar huis? Ik breng u naar het verzorgingshuis. Woon ik daar dan? Ja, daar woont u. Even zitten we zwijgend naast elkaar. Hij gaat met zijn hand over het dashboard en pakt mijn hand die op de versnellingspook ligt. Hij knijpt en ik pak even zijn hand vast. Mooie auto heb je!! Fijn dat je voor me zorgt.Om eraan toe te voegen. Lastig toch, die oude mensen? Ik kijk hem aan en knijp zachtjes in zijn hand, besef me dat ik vandaag eigenlijk helemaal geen tijd had om hem op te halen. Dat beseffende blijf ik nog even zitten, hand in hand, zonnetje op zijn gezicht,ogen half gesloten, genietend. Ik vergeet de verjaardag waar ik over een uur moet zijn en zeg, nee hoor, oude mensen zijn niet lastig,helemaal niet!! Oh, dat is lief zegt hij…… Langzaam trek ik op,met het besef dat als ik oud ben, ik ook hoop dat er iemand voor mij is, die het niet erg vindt om tijd vrij te maken. Die oudere dementen bejaarden niet lastig vindt….