Daar lig je dan met je dekbed opgetrokken tot aan je kin. Gisteren besloot je dat je al je pijn niet meer aan kon. Je haalde de attributen,maakte je plan, een succesvol plan.

En daar sta je dan als team, hulpverlener. Met lege handen,we kijken elkaar aan, hebben wij gefaald? Een dag in zo’n teamkamer waar een ieder op zijn eigen manier om gaat met deze totale klote situatie.

Zie ik een verslagen team na uitleg van de politie elkaar aankijken en denken,dit hadden we niet kunnen voorkomen. Mijn client stapte zelf uit het leven, kon het niet meer aan.

Ik ben blij dat haar plan gelukt is. Het is haar gegund. Na de identificatie kan ik met een gerust hart de verzorgende die haar gevonden hebben, naar haar toesturen, even een andere foto op het netvlies. Mijn client liggend in bed met dekbed tot aan haar kin, in serene rust. De manier waarop, dat zal me nog lang bij blijven. Als leven een strijdt is, is rust je gegund. Ik hoop dat je het boven beter naar zin hebt dan beneden. RIP.B

Naschrift.

Als iemand zelf uit het leven stapt, voelt dat voor mij als een zware nederlaag. De hele dag spoel je alles van de film rond een client af. Alle gesprekken, alle aps,alle contact momenten. Heb ik iets gemist? Hebben wij als hulpverleners iets niet gedaan, wat wel nodig was?

Ook duik je in je dossier om te kijken of daar tekenen in staan, die erop wijzen dat er een kans is op zelfmoord. Als zelfs de echte kenners aangeven dit niet aan hebben zien komen. En dat ook het netwerk aangeeft dat ook daar geen tekenen zijn geweest.Ik in mijn film ook geen concrete aanwijzing kan vinden, ja dan zit er maar 1 ding op, accepteren dat je als hulpverlener niet iedereen kunt helpen. Dat maakt geconfronteerd worden met zelfmoord zo onaf en oneerlijk, dat zegt vaak meer over mezelf, dan over diegene die zichzelf van het leven beroofd. Ik wil graag iedereen helpen

Dat wil ik met heel mijn hart.