Laatste reis

Zit naast het bed van mijn 45 jarige client en vraag, wil je gecremeerd worden of begraven? Wat wil je aan? Bij mijn vraag welke muziek hij graag gedraaid wil hebben begint hij onbedaarlijk te huilen, na het snikken valt hij stil en zegt heel zacht “Hazes” 45 een kwaadaardig groeiende hersentumor, eigenlijk een heel leven voor je, binnen drie weken moet je beslissingen nemen, door mij dat over te laten nemen, wordt zijn familie van de zorgen ontlast. Dat is kracht.

Ik stap op de scooter en rij naar het verpleeghuis, 86 jaar ben je en nu klaar voor de allerlaatste reis, ik maak afspraken hoe we meneer gaan begeleiden. Geen onrust, geen hallucinaties, ik leg hem drie keer recht in bed. Na een dosis zie ik de rust op het gezicht. Ik neem afscheid met de woorden, bedankt Henk voor de leuke uren de afgelopen 2,5 jaar. Ik wens je al het goedde, het is goed zo. Ik krijg vanuit het ingevallen gezicht, een lach van oor tot oor. Ik loop weg met de wetenschap dat deze man al jaren alleen is en ook zo zal sterven. Het is goed zo. Soms zijn zaken zoals ze zijn. Alleen moeten er nu niet meer omvallen, twee in twee weken is genoeg. Ik ben bevoorrecht dat ik het vertrouwen krijg om te regelen dat mensen die zorg krijgen die ze verdienen. Ja, dat is zeker een voorrecht……