Papa overleden

Een blond koppie, steekt zijn hoofd door de deur “papa”? Ja kom maar,hier ligt papa. Weet je nog wat we hebben gezegd over Papa? Hij heeft zijn ogen dicht,die kan hij niet meer open doen en hij doet niet meer ademen. Papa in de hemel?Zegt het driejarig zoontje van mijn client. Vanmorgen vroeg, ondanks al maanden een slechte prognose overlijdt zijn vader binnen vijf minuten. Vanmiddag zou zwarte piet langskomen om wat vroeger Sinterklaas te vieren. Gauw maar verzonnen dat zwarte piet druk was en al een cadeautje heeft gegeven. Het drie jarige blonde kereltje neemt alles voor waar aan. Ik laat moeder en zoon alleen en wacht op de gang. Even later komt moeder en zegt ” hij wil bij papa zitten” we schuiven een arm op en zetten het kleine ventje naast zijn vader.

Volkomen in rust geeft hij hem kusjes,praat tegen hem en aait zijn hand. Een dikke traan rolt over mijn wang. We hebben samen met moeder dit moment steeds weer doorgenomen. Moeder moest echt door haar eigen angst heen. Vandaag laat ook zij zien er onbevangen in te staan.
Een mooi moment zo in die kamer. De verjaardagsmuts die mijn client twee weken geleden van zijn zoon kreeg voor zijn verjaardag moet op het bed, ook de knuffel. De uitvaartondernemer wil hem op de brancard leggen. We besluiten samen met de kleine man die uit de rouwauto te halen. Als een grote vent duwt hij de brancard naar de kamer. Hij wil meehelpen dus ook met het overtillen staat hij met zijn kleine neusje vooraan.

Over de gang kan zo niet,dus ook het inpakken daar wordt driftig mee geholpen. In de gang gaan we met mijn client voor een laatste afscheid naar de bellenblaas kamer. De afgelopen weken heeft ons kleine blonde ventje daar al regelmatig mogen bellenblazen, om te wennen aan het moment dat er van papa afscheid moest worden genomen. Hij duwt de brancard stoer door de gang, ik loop erachter terwijl ik enorm volschiet. Ik zie alleen maar een klein blond koppie met zijn kleine beentjes drukdoende zijn overleden vader door de gang te duwen. Enorm emotioneel. In de bellenblaaskamer nemen we afscheid met een lach en een traan. Al het personeel is aanwezig en ook de arts.

Daarna rijden we hem naar de rouwauto met hulp van de kleine kanjer, die zijn vader in de rouwauto duwt. En samen sluiten we de klep en zwaaien we mijn client uit. Met bellenblaas, die toevallig buitenstonden, omdat zwarte piet die nog snel heeft afgegeven. Ontroerend mooi. Dat kleine ventje van drie,die volkomen in zijn element, zonder druk,zijn vader uitgeleide doet vanuit de Hospice. Ik sta te grienen en met mij ook het personeel.

We ruimen de kamer leeg. En ik stap na iedereen daar bedankt te hebben in mijn auto en besef, dat ik weer een verhaal met een gouden randje beschreven heb in het boek van mijn leven. Samen hoop ik dat de kleine blonde stoere man voor altijd een positief verhaal heeft over zijn vader,het overlijden, en hoe hij daar deel vanuit gemaakt heeft. Ik ben even stil, deze dag komt wel even binnen…….