Eenzaam maar niet alleen

Vrijdag zijn we begonnen met sedatie, vrijdag nam ik afscheid van je. zaterdagmorgen wordt ik gebeld met de mededeling dat je nu wel snel achteruit gaat. Of ik wil komen om wat zaken te overleggen. Ik rij naar het verpleeghuis. Ik kom de kamer binnen en twee kraalogen kijken mij vol aan. “hoi Henk, ik ben het Denise” Ik krijg een glimlach en een hoi terug. Ik pak je hand. Je bent volkomen wakker. Wil je niet slapen? Je zegt nee. Ik pak je hand en besluit even bij je te zitten. Nog voor ik het door heb, heb jij mijn beide handen vast en knijpt hard. Er zit nog voldoende pit in. Je bent erg onrustig en dat baart mij zorgen. Ik leg je recht in bed maar je schuift er zowat uit. Ik vraag om een hogere dosis want dit kan zo niet. Ik bedenk mezelf dat dit nog heel lang kan duren als Henk zijn rust niet vindt. Ik besluit samen met de zorg een pastor te laten komen. Henk geeft aan dat hij dat wil. Ik zeg hem na een tijdje gedag en denk, dit zal wel de laatste keer zijn. Zondagmorgen nog geen bericht van overlijden. Ik besluit even te kijken hoe hij het maakt. De onrust neemt toe als ik in de kamer ben. Stilletjes zoek ik de kleding uit en maak afspraken als het zover is. Na een tijdje ga ik weer. Je ademhaling is diep en je hebt echt veel ingeleverd. Soms zit er 40 sec tussen je ademhaling. Dit gaat niet lang meer duren. Om 22.00uur telefoon Henk is overleden. Ik rij in het donker richting verpleeghuis en tref daar de verzorgende. Ze was erbij toen hij overleed, iets in haar zei, je moet even blijven zitten. Mooi om te horen dat hij niet alleen was. Zijn horloge heeft ze omgedaan en die stilgezet op de tijd van overlijden. Samen regelen we de laatste dingen. Ik strijk hem door zijn dunne haar en denk, deze knokker is klaar, een serene rust ligt er over zijn gezicht. Nog iets warm stelt de huisarts bij de schouw vast dat het echt over is. In de huiskamer teken ik de eerste anekdotes over Henk op. Samen halen we ook herinneringen op. Het was een markante man. Ik heb genoeg om zijn uitvaart te regelen. Ik bel de Dela en ik wordt in de wacht gezet, het is blijkbaar druk. Samen met de nachtdienst gaan we nog een keer terug naar Henk. De zorg en betrokkenheid van de verzorgende treft me nog meer dan het overlijden. Wat een mooi vak. Ik rij terug naar huis. Mijn dochter vraagt “ben je bij een dode geweest? Ja dat wis je toch. Ga je snel douchen ie!! Ik sta weer met beide voetjes op de grond. Ik knuffel mijn knuffelkind en stap onder de douche. Weer een ervaring rijker. Was een mooi weekend.