Onmacht

Soms zit je als mentor met je handen in het haar. Ik merk dat ik dit vaak heb als er beslag wordt gelegd op een inkomen of als personen met drugs in aanraking zijn.Soms weet je het ook als mentor niet meer. Je probeert en vangnet te zijn, maar dat vangnet vertoont veel gaten. Omdat diegene niet wil,of niet kan. Regelmatig ben ik dan degene waar ze het hardst tegen aan schoppen. Uit onmacht of gewoon omdat ze hun eigen leven niet meer overzien en ik wel. Je kunt je b.v wel uit laten schrijven bij de gemeente omdat jij denkt dat ze je dan niet kunnen vinden,maar dan verlies je ook je uitkering. Wat maakt dat je meer en meer in de schulden komt. Bij een beslag valt soms ook het leefgeld weg. Als een moeder van twee kinderen dan zegt,”wat moet ik eten” ik heb geen leefgeld? Dan draait mijn hart om. Nee,mentorschap blijft voor deze doelgroep een uitdaging. Ik baal dan ook van mezelf dat ik soms de handdoek in de ring moet gooien. Soms kun je als mentor niets meer betekenen. En moet je loslaten,niet makkelijk voor iemand die altijd helpen wil. Dat maakt het werken met deze doelgroep wel een uitdaging,en die uitdaging blijf ik aangaan. Je zult er maar 1 wel een positieve start kunnen geven. Gelukkig gaat het vaak erg goed. Daar ben ik dan weer erg trots op. Het is heerlijk als iemand je opbelt en zegt “Denise ik ben over en ga naar niveau 4” Terwijl vooraf niemand had durven dromen dat ze weer naar school zou kunnen. Dan maak ik ook een sprongetje van plezier. Dat maakt mentorschap zo leuk.