Geen dag is saai. Vanmorgen een mailtje, client van in de 70 klimt met rollator en al over het hek van het verpleeghuis. Wat toch wel een hoog hek is. Adrenaline doet wat met een mens. Dan een telefoontje mijn client van 95 doet de deur niet open. Normaal wel. Politie erbij geen sleutel, dus met het ramding rammen om binnen te komen. Lang verhaal kort. Bij binnentreden staat het mannetje verbaasd boven aan de trap. Had zijn gehoorapparaten niet in. Ikke blij, hij niet uit zijn doen. Kachel stond op zeven deze maar een tikkeltje lager gezet. Even gekletst. Zaken geregeld. Hij vond het wel gezellig. Je maakt wat mee. Life is fun.
Zat ik toch heerlijk te genieten van mijn bijna naar huis moment. Telefoontje, bent u de mentor van mevr …. Ik wil u meedelen mevrouw is gevallen en heeft waarschijnlijk haar heup gebroken. But weer naar Rijnstate Mevr komt zingend de ambulance uit ” ik heb zo’n pijn” “help me dan” 86 jaar dat gun je haar niet. Met haar artrose hand knijpt ze in mijn hand. Gelukkig gaat alles snel, morfine, katheter en foto. Ik kijk op de klok. Zou ik mijn schone-ouders niet naar Friesland brengen, ja echt wel.